“Anneciğim- babacığım size bir mektubum var.”

 

Anneciğim/babacığım senle konuşmak için sana gelirsem, senden tek istediğim beni dinlemen.  

Sadece beni dinle. Ben çaresiz değilim. Kendi sorunumu çözebilirim. Bazen kararsız ve cesaretsiz olabilirim ama çaresiz olduğumu düşünme sakın. 

Benim yapmam gereken ve yapabileceğim herhangi bir şeyi, benim yerime sen yapma. Bu davranışınla başarı duygusunu yaşamamı engellersin.

Ne kadar saçma ve mantıksız olursa olsun, zaten ben ne hissediyorsam, hissediyorum. 

Senden beni dinlemeni istediğimde; bana öğüt verme ve bana neden böyle hissetmem gerektiğini anlatmaya çalışma.    

Beni ikna etmekten vazgeç, duygularımın altında yatan nedenleri anlatmaktan vazgeçebilirim. Böyle bir durumda tavsiyenden çok, beni anlamana ihtiyacım var.  

Sana mantıksız görünse de duygularımın nedenlerini öğrenmeye çalış, öğrenirsen beni anlayabilirsin. 

Bu nedenlerle beni sadece dinle.

Eğer konuşmak istersen de biraz bekle lütfen. 

Sadece beni dinlemeni ve anlamanı bekliyorum.

Oğlun/Kızın